Down with the silkness

Κοίτα γύρω σου. Απέραντα βαλτοτόπια. Όλα βουλιάζουν αργά και σταθερά μέσα στην υγρή βρώμα. Κορμιά που πασχίζουν να κολυμπήσουν στη λάσπη. Κάποιοι καταγράφουνε την αγωνία στα πρόσωπά τους και την μοσχοπουλάνε στην snuff ελίτ. Ο ήχος των The You And What Army Faction αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτήν την βαλτώδη εικόνα. Την ξεγεννάει από μέσα μας, ή μάλλον την ωθεί να ξεσκίσει τα στομάχια μας σαν alien. Δεν έχουν ιδέα γιατί κάνανε αυτή την κουβέντα, ούτε αρέσκονται να οριοθετούν τις επιρροές τους, αλλά ίσως γι’αυτό και το τελευταίο μέρος του σώματος τους που θα καλυφθεί με λάσπη, θα είναι το κωλοδάχτυλό τους.

Tι ακριβώς υπονοεί η φράση The You And What Army Faction;

Είναι λογοπαίγνιο βασικά μεταξύ της φράσης του παιδακίου στο Αμέρικα που απαντά στην παρότρυνση διά καβγά από άλλο παιδάκι (Πιο παραστατικά → Παρότρυνση: I’m gonna kick your ass! – Απάντηση: Oh yeah? You and what Army?) και του Red Army Faction. Νομίζουμε ότι έτσι δίδεται ένα Badassness, αλλά όχι και τόσο. Εντάξει. Ακούγεται κι ωραία μωρέ. Πανκ.

Που μπορεί να βρει κάποιος υλικό σας; 

Ψιλο-παντού τώρα πια…

Υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για να γράψει κάποιος  μουσική;

Όταν κυνηγάς τις ιδανικές συνθήκες σκοτώνεις την αυθόρμητη δημιουργία.

Τι θα ήταν το πιο ακραίο πράμα που θα κάνατε για να ακουστεί η μουσική σας;

Ένα live. Μπορεί και δύο. Χεχ.

Πως ακριβώς σκοπεύετε να αναπαράξετε αυτόν τον ήχο ζωντανά και πότε ίσως γίνει αυτό;

Όσο πιο δυνατά και ωμά γίνεται. 29 Νοεμβρίου στο Vinyl Microstore.

Θεωρείτε αυτό που κάνετε τέχνη και αν ναι σας κάνει αυτό καλλιτέχνες;

Ναι, είναι ωραία αίσθηση. Ωραίο καλούπι, άνετο. Κι αφού τοιουτοτρόπως αυτοπροσδιορίζονται δεκάδες τραγουδιάρηδες και τραγουδιάρες με στραβοχυμένες όλο νύχτα κωλόφατσες… Αφού αυτοί, λοιπόν, γιατί όχι κι εμείς;

Τελευταία παρατηρείται μία γκρίνια ακόμα και στο «καλλιτεχνικό» χώρο για το μπάχαλο της κοινωνίας μας. Είστε της άποψης ότι όλα ήταν και είναι μπουρδέλο και δεν πρόκειται να αλλάξουν ή ότι ο καθένας μπορεί να επιφέρει τη παραμικρή αλλαγή;

Είμαστε στη φάση που το να είσαι απολιτίκ είναι έγκλημα, και δικαίως. Σαφώς και αλλάζει η κατάσταση αν θέλουμε, αλλά η κοινωνία μας δεν πάσχει επειδή είναι μπουρδέλο. Πάσχει επειδή οι πουτάνες που τη συγκροτούν είναι αμόρφωτες και τρώνε τσάμπα όποια βρώμικη πούτσα τους πετάξουν, γιατί έτσι έχουν μάθει.

Μεταξύ άλλων, έχετε δώσει στη μουσική σας και το tag deathrock. Εφόσον όπως έγραφε και ο Καμύ, η εμπειρία του θανάτου δεν υπάρχει στη πραγματικότητα, καθώς ούτε την ζούμε ούτε την συνειδητοποιούμε, πως νομίζετε προέκυψε η συσχέτιση του θανάτου με ένα συγκεκριμένο genre ήχου;

Αυτή η ερώτηση μάλλον πρέπει να τεθεί σε κάποιον τύπου Simon Reynolds ή κάποιον εξίσου καταξιωμένο μελετητή της τέχνης του ήχου. Δεν ξέρω, αυτή η ταμπέλα μου ‘σκασε προσωπικά (Raggedy) όταν πρωτοάκουσα το Guilt μετά την πρώτη επεξεργασία που υπέστη. Christian Death. Με τη μία. Καλά, μπορεί και όχι, αλλά αυτό μου ‘ρθε, αυτό έμεινε.

Τι ακούτε από ελληνόφωνα;

Γουστάρουμε τρελά ελληνική σκηνή, αλλά όχι τόσο την ελληνόφωνη. Αλλά μια που ρώτησες, κυρίως ελληνικό πανκ και new wave από τα ‘80s – ‘90s ξέρω ‘γω. Οι Αθίγγανοι του Σύμπαντος είναι μεγάλη αγάπη.

Γίνεται ένα zombie apocalypse και προλαβαίνετε να αρπάξετε 5 δίσκους από το ράφι σας, ποιοι θα ήταν αυτοί;

Ρε συ, δε σκοτώνεις ζόμπι με δίσκους…

Στο ίδιο zombie apocalypse σας δίνεται η ευκαιρία να καταστρέψετε τις 5 τελευταίες ανά τον κόσμο κόπιες δίσκων που σιχαίνεστε (α λα Shaun Of The Dead). Ποιοι θα ήταν αυτοί;

Τι νόημα έχει;

Τι παράθυρα και πόσους τοίχους έχει ο μικρόκοσμος του μουσικού;

Δεν είμαι σίγουρος ότι συλλαμβάνω επαρκώς το νόημα της ερώτησης, αν πρόκειται για «όρια» ή μη τέλος πάντων, δεν πιστεύουμε στην ύπαρξή τους σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Αν πρέπει να υφίστανται για κάποιους λόγους, τα βάζουμε οι ίδιοι, για παράδειγμα θα μας ήταν αδύνατο να παράγουμε ένα guitar wanking έπος-αίσχος λόγω ελλείψεως στοιχειώδους ικανότητας ή εξοικείωσης με το όργανο που καλούμαστε να αυνανίσουμε μέχρι εκσπερμάτισης.

Τι μορφές έχει πάρει σήμερα η λογοκρισία και πως σας επηρεάζει;

Η φτώχεια, ως γνωστόν, φέρνει χούντα και το αγαπημένο του τριπτύχου της που ξεπετάγεται πρώτο να στηρίξει τη θεσούλα του είναι αυτό της θρησκείας. Δε θα ‘λεγα ότι μας έχει επηρεάσει άμεσα, δεν έχουμε λογοκριθεί, πλην της αίσθησης εγκλωβισμού που με μεγάλη αγάπη χαρίζουν όπου ρίξουν το βλέμμα τους οι χειροτονημένοι υπάλληλοι του κράτους, αλλά θα μας κόλλαγε τρελά αν μία ωραία πρωία καμιά δεκαριά φονταμενταλιστές με τους ξυρισμένους μπράβους τους βρισκόταν έξω από το στούντιο απαιτώντας τον ανασκολοπισμό μας λόγω βλασφημίας ή διαφθοράς της νεολαίας ή εξύμνηση της κουλτούρας της χρήσης ναρκωτικών ουσιών ή δεν ξέρω και ‘γω τι άλλη μαλακία θα σκεφτούν.

Είναι η αποφυγή εναλλακτικής πρότασης για οτιδήποτε μηδενισμός ή αποστασιοποίηση; Σε οποιαδήποτε περίπτωση είναι εύκολη λύση ή συνειδητή πράξη;

Εναλλακτική πρόταση; Ως διαφυγή; Ως τι; Φαντάζομαι εξαρτάται από την εκάστοτε πρόταση η αποφυγή της ή όχι. Συνειδητή πράξη γίνεται όταν η πρόταση αυτή καθεαυτή είναι εξίσου αδιέξοδη με την κατάσταση που καλείται να «διορθώσει».

Στο Keep calm, it’s only deathneck λέτε “Morality is a joke, just call me affliction” και μας θύμισε τον Carl Jung που είχε πει ότι “το εκκρεμές του νου κινείται μεταξύ λογικής και παραλογισμού και όχι μεταξύ σωστού και λάθους”. Πόσο λογικό είναι όταν η ηθική χρησιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο από αυτούς που ξυλοκοπούν αλλόχρωμους, από αυτούς που αυτοπυρπολούνται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και από αυτούς που μπερδεύουνε τη θρησκεία με την ίδια τη φύση της ηθικής;

Λογική και ηθική είναι ασύλληπτα σχετικές έννοιες, ο καθένας βαφτίζει ό,τι σκατά θέλει δίκαιο και ηθικό και πορεύεται. Η επιλογή μιας στοιχειώδους «λογικής» στις όποιες κινήσεις του καθενός όταν περνάει από το φίλτρο ετούτης της «ηθικής» που αναλύεται, πάλι για τον πούτσο αποτελέσματα θα ‘χει. Οι καράφλες έχουν βγάλει τις φαλτσέτες και από πίσω το παπαδαριό υμνεί τις σιχαμερές αθλοπαιδιές τους. Ποια λογική και ποια ηθική; Δεν τίθεται καν θέμα επιβίωσης κανενός εκ των ιθυνόντων σ’ αυτό το χάλι ώστε να δικαιολογηθεί το οτιδήποτε. Η ηθική τελικά καταλήγει να είναι κάτι λιγότερο από ένα αστείο. Μία λέξη.

Τι θα κάνατε με 20,000 ευρώ;

Τίποτα άξιο αναφοράς. Σοβαρά.

Βγάζετε λεφτά απο αυτό που κάνετε;

Όχι.